انواع سواد دیجیتال

امروزه در حوزه های زیادی از سواد سخن گفته می شود، مانند سواد سیاسی، سواد فرهنگی، سواد رسانه ای، سواد حقوقی و سواد  بهداشتی و .... در این ترکیبات سواد در یک معنی - و نه لزوما جامع ترین معنی - به «مجموعه اطلاعات کلی و اولیه» به منظور «مهارت افزایی» و با هدف «افزایش کیفیت زندگی» گفته می ‏شود. به عنوان مثال، سواد حقوقی به دنبال آن است که به مخاطب خود یک تصویر کلی از فضای حقوق، کارکرد آن، مسایل مبتلابه و پاسخ حقوقی آنها عرضه کند و قدری به مهارت وی در فضای حقوقی بیافزاید.

واقعیت اینست که زندگی ما به ابزارهای دیجیتال گره خورده است و تحت هیچ شرایطی نمی توان تکنولوژی ها و دانش دیجیتال را از زندگی حذف کرد. پس برای استفاده از این ابزارهای دیجیتالی باید دانش و سواد کافی را داشته باشیم. به دانش استفاده از ابزارهای دیجیتال سواد دیجیتالی گفته می شود. صاحب نظران سواد دیجیتالی را به انواعی تقسیم کرده اند که معمولاً شامل موارد ذیل می گردد:

رویکرد هیوتاگوژی

درحالیکه  پداگوژی بر بهترین راهی که افراد یاد می‏ گیرند، تمرکز دارد، هیوتاگوژی مستلزم ابتکارات آموزشی از جمله بهبود مهارت‏های واقعی یادگیری افراد، یادگیری چگونه یادگرفتن و یادگیری موضوعات فردی است. به همین ترتیب درحالیکه آندراگوژی بر آموزش ساختاریافته تمرکز دارد، در هتاگوژی تمام زمینه های یادگیری، هم رسمی و هم غیررسمی در نظر گرفته می‏شوند.

تغییر از آموزش به یادگیری

عصر امروز عصر شناخت است و اطلاعات به تنهایی نقشی در پیشبرد جوامع ندارد؛ انسان امروز و فراگیرندگان آموزش عالی بایستی خود خالق دانش خویش باشند و با مشارکت و همکاری، خرد جمعی را در خدمت هم افزایی درآورند. در عصر اطلاعات مفهوم یادگیری تغییریافته است و یادگیری «چگونگی یادگیری» موردتوجه است و این یادگیری نوین بر توسعه توانایی فراگیرندگان در تبدیل اطلاعات به دانش تأکید دارد.